Drakula

Że wampiry to nie wymysł literackiej myśli zza oceanu powinien wiedzieć każdy, niemniej (z niemałym zaskoczeniem) spotykam się z głosami "wampiry w Polsce, jak to możliwe?". A no nie tylko możliwe, ale i uzasadnione! A dlaczego? Bo wampiry to nasze rodzime monstra.

To właśnie Słowianie w swych wierzeniach wykreowali postać martwca – upiora. Wąpierze grasowały więc po słowiańskich ziemiach jeszcze w czasach, gdy pogańscy bogowie mieli się dobrze i dostatnio. W średniowieczu wąpierz ruszył na podbój Europy, więc i inne narody dostały swoje krwiożercze poczwary, które nie pozwalały wyściubiać nosa z chałupy, gdy tylko zapadał zmierzch. 

Lestat był Francuzem, a święty Marek od stuleci rezyduje we włoskiej Wolterze :) I choć to spora nadinterpretacja pani Mayer, wampir jest tutejszy czyli europejski. Niemniej trzeba oddać sprawiedliwość – zarówno Stephanie Meyer jak i Anne Rice to Amerykanki, więc choć Dzieci Nocy są europejskie, wszelako myśl zaoceaniczna. Jedno jest jednak pewne – nikt nie zakwestionuje europejskich korzeni niejakiego Vlada zwanego Drakulą. To od niego w literackim postrzeganiu wampira wszystko się zaczęło, to on jest źródłem okrucieństwa, parszywego zła i krwiożerczej żądzy, która rozlała się na Europę, a potem na cały świat. 

Aczkolwiek, biorąc pod uwagę nasze prasłowiański pogańskie wąpierze, coś tu nie pasuje, czyż nie :) ???

Jakkolwiek bardziej od genealogii wampirzego rodu frapuje mnie ewolucja wampirzej natury, a natury Drakuli w szczególności – a to za sprawą najnowszej ekranizacji przygód tej, zdawałoby się, wrednej kreatury.

Poczynając od 1931 roku, widzieliśmy księcia Vlada w niejednej filmowej odsłonie. I choć kolejne wizje twórcze w mniejszym czy większym stopniu majstrowały przy pierwowzorze literackim, a techniki kinematograficzne udoskonalały obraz, to ogólny wizerunek postaci powieści Brama Stokera nie ulegał zbyt wielkim modyfikacjom. Przesłanie było jednoznaczne – Drakula to potwór. 

Jeszcze dziś mam gęsią skórkę, wspominając genialną kreację Garego Oldmana, który jako nikczemny, przerażający książę Vlad niczym mgła snuje się po ścianach swego zamku. I jeśli nawet w jego skażonej duszy została szczypta romantyzmu, która sprawia, że osacza on słodką Miną, by w końcu posiąść jej niewinność, to mroczna potrzeba zawładnięcia jest w nim dominująca. Drakula z ekranizacji Coppoli jest kuszący, frapujący, ale zarazem przerażający, mroczny, a nawet odrażający.  Kocham tę kreację, ale nie o tym chciałam… :)

Mamy też doskonale wykreowanego przez Jonathana Rhysa Meyersa mrocznego Drakulę w serialu pod tym samym tytułem. Tu też pożera go obsesyjna fascynacja Miną Murray, ale poza nią jest on bezwzględnym, podstępnym, okrutnym i przede wszystkim krwiożerczym stworzeniem.

A więc, tak czy owak,  Drakula to potwór – do dziś!

Otóż… idę w niedzielę do kina na najnowszą opowieść o Vladzie Palowniku – a jakże, przecież nie odpuszczę – i co widzę? Epicką opowieść fantasy, w której dobry, godny podziwu, kochający i oddany władca poświęca siebie dla wyższego dobra. Całe zło i mroczność, jakie wiążą się z postacią, to zło, które czyha na jego najbliższych z ludem włącznie. A więc on daje się spalać, poniewierać, tarmosić i Bóg jeden wie co jeszcze… dla innych.

Tego jeszcze, kuźwa, nie było – Drakula bohaterem narodowym :) :) !!!

I nie ma się co tu rozpisywać nad aktorstwem, bo nie w tym rzecz. Nie o recenzję filmu mi przecież chodzi. Sedno zawiera się w wizerunku bohatera – bo że wampir, to super gość, który  kocha, czuje, cierpi, poświęca się dla innych i kontempluje los, przywykliśmy. Że to piękny, czarujący, namiętny i zmysłowy bóg seksu, któremu każda kobieta oddałaby serce i ciało bez wahania – normalka.

Każdy wampir, każdy – ale, do choinki, nie Drakula!

Czyżby więc mdły i banalny książę Vlad z filmu Dracula. Historia nieznana był nowym pomysłem na wizerunek pierwowzoru demona zła?