IDoL

Choć zapowiedziałam, że na tym blogu nie będę oceniać pisarskich poczynań innych autorów i tej zasady zamierzam się trzymać, to jednak obiecałam pisać od czasu do czasu o tym, co na mojej półce z książkami. Zatem dziś pierwsza powieść nie mojego autorstwa, która pojawia się na Nocnym Piórze. 

Jak wiecie moje czytelnicze klimaty to zdecydowanie babska literatura – wampiry i cała reszta paranormalnego i fantasy świata z pełnym dobrodziejstwem gatunku, czyli sensacją, przygodą, dreszczykiem i płomiennym romansem okraszonym wyrazistym seksem :) Poza paranormal i fantasy to też biegunowo odmienna literatura, czyli dzieła klasyków, do których wracam co jakiś czas i z przyjemnością przypominam sobie zakurzonych już nieco bohaterów, o których pokolenie moich dzieci nie słyszało nawet w szkole. Niemniej dzisiejszy post będzie o książce, która, jak na moje upodobania, jest dość nietypowa; o książce autorstwa rodzimego twórcy, Mariana Kowalskiego pod tytułem IDoL, opublikowanej przez wydawnictwo e-bookowo na przełomie roku, a więc wciąż jeszcze pachnącej drukiem.

Jak sam twórca mówi, IDoL to powieść z gatunku political fiction. I trudno byłoby się z nim nie zgodzić, zważywszy na podjęty problem i czas umiejscowienia fabuły. To powieść traktująca o imigrantach i uchodźcach, w której autor zderza dwa cywilizacyjne światy, nie szczędząc sarkazmu, gdy opisuje starzejącą się cywilizację europejską. Niemniej w tym pierwszym na naszym rynku utworze, który podejmuje trudną tematykę współegzystencji, nie znajdziecie odpowiedzi na pytanie: jak zakończy się w Europie narastający konflikt z uchodźcami. Zobaczycie natomiast świat prawdopodobnych wizji zakotwiczonych w niedalekiej odległości czasowej. Akcja powieści rozgrywa się na polskiej wyspie Uznam, gdzie, jak wiemy z historii, w czasach faszyzmu powstawała niezwykle groźna broń (V1), która mogła zmienić przebieg wojny i zadecydować o zwycięstwie Niemiec nad światem; szczęśliwie zabrakło kilku miesięcy do jej pełnej sprawności. W obliczu takiej historii Uznamu autor stawia kluczowe pytania: Czy wyspa ta raz jeszcze przejdzie do historii jako miejsce ważnych decyzji dla europejskiej cywilizacji? Czy nie zabraknie czasu na opamiętanie, rozsądek Europejczyków? 

Poza pionierską tematyką i kontrowersyjnymi, zmuszającymi do zastanowienia wizjami przyszłości kreowanymi przez Mariana Kowalskiego, IDoLa wyróżnia jeszcze jedna cecha – wyjątkowy sposób wyrazu, by nie powiedzieć swoista maniera twórcza autora. Biorąc tę powieść do ręki, nie spodziewałam się, że w dobie lawiny anglojęzycznych przekładów i pisarskich prób rzeszy ich naśladowców, których język konstruowany jest na zdaniach prostych, w porywie i sporadycznie zaś na zdaniach złożonych, spotkam się z tak „zamaszystym” stylem. Styl IDoLa bowiem oparty w przeważającej większości na zdaniach wielokrotnie złożonych jest dziś rzadkością i, co należy podkreślić, cechą naprawdę cenną, wymagającą od czytelnika wysiłku intelektualnego, by na płaszczyźnie twórca – odbiorca zaiskrzyło. Zresztą nie tylko styl, ale i narracja prowadzona w dużej mierze w formie mowy pozornie zależnej wymaga od czytelnika skupienia. Konwencja prozatorska Pana Kowalskiego może z początku zaskakiwać, jakkolwiek z każdą kolejną stroną czytelnik oswaja się z finezyjnym warsztatem autora. Dzięki niemu IDoL nie jest powieścią, którą czytasz w biegu, połykasz w pół dnia, odkładasz na półkę i zapominasz. W tym kontekście mogę z całą pewnością powiedzieć, że jeśli nawet fabuła IDoLa okaże się dla kogoś nieprzekonująca, bo jak wiemy, o gustach się nie dyskutuje i co jednego wprawi w euforię, drugiemu może jeżyć włos na głowie, a ja, jak obiecałam, nie zamierzam książki oceniać, to z pewnością konieczność zaangażowania sprawia, że powieść ta zapada w świadomości na długo.

I choć Marian Kowalski – publicysta, autor sztuk scenicznych, słuchowisk radiowych, powieści społeczno-obyczajowych i historycznych – to, jak widać, pisarz z naprawdę sporym dorobkiem, przyznam szczerze, że IDoL jest pierwszym utworem jego autorstwa, który trafił w moje ręce.

A czy książka podobała mi się, czy też nie, nie powiem, bo to już moja prywatna sprawa :))

Wiosenne porządki

No, może „wiosenne" to nieco na wyrost powiedziane, ponieważ wiosna dopiero przed nami, ale porządki z pewnością są, bo jak widzicie, postanowiłam solidnie uporządkować Nocne Pióro. A dlaczego? Bo uznałam, że po kilkunastu miesiącach mojej na nim działalności wygląda marnie i najwyższy czas coś zmienić  –  a dokładnie zmienić wszystko, co się da. 

Uff… było ciężko, ale wyszło całkiem, całkiem... chyba :) Ale od początku...

W pierwszej kolejności stwierdziłam, że nie wystarczy zaprowadzić ład w treści, trzeba też odziać Nocne Pióro w nową szatę. Niestety pech chciał, że zmieniając tę szatę, niechcący „zawieruszyłam" nagłówkową grafikę, którą zrobiła Kasia. Tak właściwie, to jej nie zawieruszyłam ostatecznie i na amen, ale co z tego, że ją mam, skoro nie umiem odpowiednio umieścić jej na blogu? To wyskakuje mi mały obrazek gdzieś z boku, to tytuł bloga mi znika, a w jego miejsce pojawia się fota na pół strony… no normalnie masakra :) Ale o tym, że noga ze mnie, jeśli chodzi o blogowanie, nie muszę już chyba nikogo przekonywać. Może za jakiś czas powalczę jeszcze, żeby jednak grafikę mieć, ale na dzień dzisiejszy się poddałam. A wracając do porządków – trochę trwało, bo blisko półtora roku, min zdecydowałam, jaki ostatecznie nadać mu kształt, ale jako że kiepska ze mnie blogerka, to Nocne Pióro rozwija się powoli. Powstało, by informować czytelników o moich pisarskich poczynaniach i oczywiście, by przed premierą książek szepnąć ciekawskim, co nowego słychać u bohaterów. Do tej pory informacje były zamieszczane w chaosie, ale minęło te półtora roku, ja nieco okrzepłam na blogerskiej niwie, przy okazji przyglądając się, jak robią to inni i wreszcie sprecyzowałam wizję. Zatem strawiwszy około tygodnia przed komputerem, ćwicząc w tym czasie najróżniejsze kombinacje na bloggerze, mam w końcu Nocne Pióro po gruntownych porządkach i z nową szatą. Tylko bez grafiki. Jeśli Kasia się kiedyś zlituje i znowu coś tu zamieści, żeby ozdobić czołówkę, to super, a jeśli nie, ten stan będzie musiał mi wystarczyć :) 

A co do układu bloga – kiedy już wszelkie kolorki, tabelki, tła, tytuły, napisy i tę całą wizualną stronę ogarnęłam w stopniu zadowalającym (w każdym razie mnie), przyszedł czas na układ treści. Sam układ wydaje się bardzo czytelny i myślę, że od teraz już niewiele się zmieni. Założyłam bowiem, że strony są tylko zapowiedzią i informacją o ogólnym zarysie, zaś wszystkie posty dotyczące tematu umieściłam w etykietach. Również rozdziały poszczególnych książek są od teraz tylko w etykietach, nawet jeśli wcześniej zamieszczane były na stronie tytułu. Niektóre etykiety nie mają odniesienia w stronach, bo zakładanie im stron z dopowiedzeniem uznałam za zbędne. Z czasem mam zamiar dołożyć jeszcze co najmniej dwie etykiety, ale o nich napiszę, kiedy przyjdzie na to pora. Mam też zamiar wprowadzić etykietę, w której będę informowała o pisarskich przedsięwzięciach innych twórców, ale z pewnością nigdy nie znajdziecie tu recenzji oceniającej cudze pisanie. Sama piszę, więc  byłoby nie na miejscu ferować opinie o pracy innych pisarzy.

Być może obecna wizja z czasem ulegnie zmianie, ale na dziś Nocne Pióro wygląda właśnie tak. 

Pozdrawiam i zapraszam do odkurzonego i przewietrzonego Nocnego Pióra :)